na marginesie biografii Stephena Kinga

 

o godzinie 16:30 na ulicy 5 w Center Lovell

Bryan Smith był tak zajęty swoim psem

że nie zauważył przechodnia w drucianych okularach

rozmyślającego nad  “On Writing: A Memoir of the Craft”

ani nie dostrzegł feralnej chwili

swojego parszywego losu niepełnosprawnego

robotnika budowlanego któremu za chwilę urwie się ciąg dalszy

i pozostanie jedyne wyjście w rocznicę

urodzin okularnika który znalazł się niepotrzebnie

o kilka metrów za blisko błękitnej furgonetki Dodge

nadmiar kolorowych tabletek  

zakończy bezsensowną egzystencję

nie czytającego książek niepełnosprawnego

robotnika budowlanego w pięknym wieku 43 lat

 

© Copyright by Janusz Romanowicz 2012

          Janusz Romanowicz                             

                     E = mc²

tu nie ma niczego do rozumienia

mózg dyszy śniętym kaszalotem

pod zaworem Henri Bergsona odcinającym

od czystej transcendencji wilgotnych ud

i wirujących  stukolorowych geometrii ciała dharmy

lecz figury woskowych stercz będą niechciane

przez kobiety w czerni  i białe flagi kontrybucji

nie zakołyszą nad murami dawno

zdobytej twierdzy albo nędznej tajemnicy

zaś konsekwentne  iloczyny

masy ciała i prędkości światła w lędźwiach

nie popuszczą  języka w otworach ciała

i nie wydadzą światu okrutnych bękartów

wolności jak usta

przyklejone do szyb czerwonego autobusu Lyncha

na zagubionej autostradzie do zachodniego raju

czeka na mnie mokra cipa elokwencji

© Copyright by Janusz Romanowicz 2012

Janusz Romanowicz

neuroerotyk antylogiczny

przestaję zdychać kiedy przychodzisz

przychodzisz  rzadko więc zdycham

na nic ten logiczny wzwód

mówisz to są słowa a nie twoje wargi

sromotność nagła najlepsza

do kochania

do myślenia ciało najlepszym kłamstwem

widziałem palące się ciało młodej

kobiety na ulicy w syczuan myślałem

że ciało kobiety jest do kochania

nie do palenia

jeśli nie przestanę myśleć to ciało nie spłonie

na nic ten logiczny zwód

więc przestanę kochać

ale kto dokończy ten wiersz

bo przecież wiersze zwykle są o miłości

© Copyright by Janusz Romanowicz 2012

                sofizmat

niezmiennie wynoszę się z miasta

krzywych obietnic pustych słów

znaczonych kart  brzuchów lesbijek

miłości skrywanej  jak aids

przez policjanta w pijanym tramwaju

miasta które kładło się na wznak

przede mną a ja nie byłem gotów

niezmiennie nie opuszczam miasta

kocich łbów i końskich uprzęży

filmu dzieciństwa zapachu matki

bólu zamkniętych oczu ulic

których już nie ma

miasta którego już nie ma

nie mogę opuścić

© Copyright by Janusz Romanowicz 2012

        *     *     *

Słowa mają dzisiaj branie

jak zdechła ryba

albo winny ocet

Tęgoskór na talerzu

kontra czarny bób

Nad ranem Allen Ginsberg

przyniesie wiersze i LSD

Cisza pęknie w Tworkach

sypnie wierszy wór na

kurewskie Carnegie Hall

Zapłacę za artystę

kartą w bankomacie

© Copyright by Janusz Romanowicz 2012

Janusz Romanowicz

DHARAMSALA

Słowo stało się ciałem:
bóg dał bóg wziął jeszcze

tylko pogodzę się z ludźmi

i ze sobą w pustą godzinę.

Ale nie ma modlitwy:

i nie poznaję  głosu

który mnie uwiódł

ani komunii ciała.

I wiem że nie stanie się nic:

mescalito nie obudzi snu

arvo part nie przyjdzie na czas

ciało kobiety zgaśnie.

A jednak  bez śmierci:

nie sposób  żyć moja

dharamsala byłaby tylko

miastem bez oczu.

© Janusz Romanowicz 2012

Janusz Romanowicz

         *     *     *

ściany białe białość
rozpalona do białości
na krzyż geometrycznie
tu tam tam tu

sznury krawędzi napięte

sufit skrzypi

podłoga głucha choć

drzwi stoją otworem

ramy okna gałęzie

trupia główka zawistak

zawisł w powietrzu

patrzy


© Janusz Romanowicz 1983

Janusz Romanowicz 

          ptak

leżał w trawie

kruk gawron
nie wiem

czarny był

uciekłem

brzęczały muchy 

muchy robacznice

uciekły palce

od ciepłych zarazków

od miejsca porażenia

w jakiś czas później

rozciągnięty na łące

od ucha do ucha

rozmarzony

patrzyłem na ptaki dalekie

wtedy

postanowiłem że napiszę wiersz

o ptaku

© Janusz Romanowicz 1982

Janusz Romanowicz
       
          GRA

z losem przygłupem trza
nam zasiąść do stołu i
kartą wyciągniętą zza rękawa
przyłomotać
a jakby co

to siedzieć cicho

albo walić w mordę

a jakby co 

to zrobić zadyndałę

z piętami w chmurach

© Janusz Romanowicz 1983